De huisvriend, Bertram Koeleman

Voor het lezen:

Intrigerend. Dat is voor mij het woord dat bij dit boek past. Ik had nog niets over dit boek gelezen of gehoord, maar koos het vanwege de voorkant. Blijkbaar sprak de foto me aan, plus het feit dat Hanna Bervoets het aanprees met de woorden: ‘Belachelijk goed debuut: slim, spannend, alles.’

Flaptekst:

Jonas Balsam is beheerder van het landgoed Storm Lake en ogenschijnlijk de enige bewoner. Wat niemand weet is dat hij al bijna twintig jaar het bestaan van de mensenschuwe Benjamin Krendler verbergt. Het bewaken van deze precaire constructie is Balsams werkelijke dagtaak. Vrienden en vrouwen laat hij niet toe. De enige complicerende factor is de huisvriend, de emeritus hoogleraar die Benjamin wekelijks colleges aan huis geeft. Het is dan ook deze figuur die een onhoudbare keten van gebeurtenissen in gang zet. Niet alleen dreigt hierdoor zijn beschermeling aan de buitenwereld te worden blootgesteld, ook moet Balsam onder ogen zien waarom hij zijn leven zonder enige reserve opoffert voor dat van een ander.

Na het lezen:

Toen ik het boek uit had, spookte dit verhaal nog een paar dagen door mijn hoofd. Het is namelijk heel raar, aan het begin weet je al wie van de hoofdpersonen er nog leeft en wie niet, maar die informatie lijkt helemaal niet belangrijk. Tijdens het lezen wil je alleen maar weten: HOE? Hoe kwam hij aan zijn einde?

Naarmate het boek vorderde wilde ik ook weten: Wie? Wie is die Jonas, die ogenschijnlijk zijn hele leven opoffert voor een ander. Of is het geen opoffering, maar kan alleen maar functioneren in de situatie waarin hij zit? Het boek eindigt met deze zinnen:

“Is er niemand die mij tegenhoudt als ik me omdraai? Is er niemand die mij influistert wat ik doen moet? Is er dan werkelijk niemand?”

Wonderbaarlijk die twee kanten in deze man: simpele zaken kan hij niet zelf  besluiten, maar hij kan wel hele gecompliceerde moorden uitdenken en uitvoeren.
Na het lezen van dit boek weet je nog niet alles, maar heb je wel genoeg aanwijzingen om nog even door te fantaseren. Het feit dat je niet het naadje van de kous weet stoorde me niet, terwijl ik bij ‘normale’ thrillers het heel irritant vind als er nog losse draden zijn.

Samen met de prachtige omschrijvingen van het huis en het omringende meer biedt dit boek in mijn ogen veel meer dan een zogenaamde ‘literaire’ thriller, maar vooral ook een verhaal dat mijn eigen fantasie aan het werk zette. Een aanrader!