Magnus - Arjen Lubach

Vanwege wat zijn ouders “de conditie van Merlijn” noemen, is Merlijn een observator geworden. Hij is aanwezig,  verzamelt kruimels van gesprekken, flarden van de werkelijkheid en kneedt dit om tot toneelstukken die gespeeld worden maar weinig indruk achterlaten. Zijn vriendin verlaat hem, omdat alles steeds zo ‘fucking hetzelfde’ is. 

Vervolgens sluit hij zich een maand op in zijn huis, maar tijd blijkt een verraderlijk iets. Zijn periode van afzondering is een half jaar geweest. Zolang heeft hij toch geen aanval gehad?

 ‘Het zou helpen als je wat meer betrokken bent,’ zeggen vrienden en mensen waar hij mee werkt. Gaandeweg het boek wordt mij duidelijk dat het gebrek aan betrokkenheid en de passiviteit van Merlijn aangeleerd gedrag is. Nuttig om met zijn regelmatig terugkerende epilepsie-aanvallen om te gaan. Want die bepalen zijn leven. De altijd terugkerende vraag van ouders en docenten: “Heb je je medicijnen genomen?” Het niet mogen autorijden. Het missen van stukjes tijd. Het gevoel in je buik wat een nieuwe absence aankondigt.

Het verhaal start wanneer Merlijn gebeld wordt over dubieuze aankopen die met zijn creditcard zijn gedaan. Hij ontkent de fraude en besluit zelf naar Zweden te reizen om de dief van zijn geld te vinden. We volgen als lezer Merlijn op zijn reis en de voorvallen waarin hij verzeild raakt.
Op de flaptekst staat dat Merlijn tijdens zijn roadtrip een bizarre ontdekking doet. Dit vind ik een verwarrende zin, die waarschijnlijk slaat op het ontmaskeren van de dief. Dat is de oppervlakkige laag van het verhaal. Daaronder doet hij, net als in een echte roadmovie, talloze ontdekkingen over zichzelf. Hij handelt voornamelijk intuïtief en impulsief, maar leert zichzelf daardoor ook beter kennen.
En de afloop? Volgens Wikipedia (http://nl.wikipedia.org/wiki/Roadmovie ) zijn er vijf opties voor de afloop van een roadmovie. Het verhaal geeft mij als lezer net voldoende houvast om een eigen einde toe te voegen aan het einde dat de schrijver heeft bedacht. Loopt het goed af? Lees het zelf.

Magnus is een boek dat ik echt kan aanraden aan allerlei verschillende lezers. Het geeft een mooi tijdsbeeld van het einde van het vorige millennium, toen de communicatie per e-mail net begon te ontstaan. Het voert je via Groningen en Amsterdam naar Zweden en de omgeving wordt zo beschreven dat ik het me goed kon voorstellen. Muziek die genoemd wordt is herkenbaar en er komen een aantal grappige situaties in het boek voor. Via een goed opgebouwd verhaal, onderverdeeld in aktes, loop je even mee in het toneelstuk dat het leven van Merlijn is. Het zette mij aan het denken over hoe het leven zou zijn als je regelmatig even ‘weg’ bent. En wat is beter, een passief leven of een actief leven waarin je zelf de regie hebt? Beide manieren leveren uiteindelijk hetzelfde eindpunt op, concludeert de hoofdpersoon. Ik weet het nog zo net niet.